"Heb je tram 12 genomen?", vraagt Jeroen Ephraim aan de interviewer. "Dan ben je uitgestapt op het kruispunt waar ik mijn ongeluk heb gehad. Er staat is een afbeelding van een fiets op de weg, ter markering van een fietsstrook. Ik zeg altijd dat het een tekening van mijn fiets is die daar ooit omgevallen lag."

Traumatische dwarsleasie

Hij kan er gemakkelijk en nuchter over vertellen, maar het gaat over een ongeval met een traumatische dwarslaesie als gevolg. Jeroen is 19 jaar oud als hij net eindexamen heeft gedaan en in de zomer in een strandtent in Scheveningen werkt. Na werktijd fietst hij met een vriend naar huis. ‘Om onze tanden te poetsen, want wie weet zouden we in de stad nog met een meisje zoenen. Dat weet je nooit. Maar ja, daar kwam het niet van.’ In volle vaart fietst Jeroen een kruispunt op om rechtsaf te slaan en vervolgens via de tweede links naar zijn huis te rijden. ‘Maar mijn vriend ging toen verrassend rechtdoor, waarna ik achter hem aan fietste.’

Veilige haven

Er komt een auto van links, Jeroen wijkt uit en valt op de grond, waarschijnlijk door het raken van een tramrails. Vanuit een impuls kruipt Jeroen over het asfalt om een veilige haven te vinden, maar dat is precies de richting die de auto kiest om uit te wijken. De auto rijdt precies over Jeroen heen: een wiel over zijn nek en een wiel over zijn schouders.

Er komt een auto van links, Jeroen wijkt uit en valt op de grond, waarschijnlijk door het raken van een tramrails. Vanuit een impuls kruipt Jeroen over het asfalt om een veilige haven te vinden, maar dat is precies de richting die de auto kiest om uit te wijken. De auto rijdt precies over Jeroen heen: een wiel over zijn nek en een wiel over zijn schouders.

In het diepe

Aanvankelijk kan Jeroen helemaal niets. Hij heeft een schuine breuk (van C6 tot C8) en zal daardoor ook later de vingers van zijn rechterhand niet meer kunnen gebruiken en niet meer kunnen lopen. Jeroen revalideert in een voor dwarslaesiebehandelingen goed aangeschreven revalidatiecentrum in de bossen. Daar wordt hij voor zijn gevoel heel erg in het diepe gegooid. ‘Toen ik weer kon zitten, maar nog niet rolstoel kon rijden, zetten mijn begeleiders me op de gang en zeiden “Tot over een uur”. Waarop ik antwoordde dat ik naar de kantine wilde en zij zeiden dat dat goed was. Maar niemand die me duwde.’

Rode rolstoel

Jeroen leert enorm veel van andere revalidanten. Op een slaapzaal met drie andere revalidanten is er als vanzelf veel contact. ‘Ik was enorm onder de indruk van Jozef, een Antilliaan met een rode rolstoel. Ik zag weleens een rode flits door de deuropening van mijn kamer, dat was Jozef. Hij was zo snel met dat ding, dat was echt gaaf. Jozef nam mij mee naar andere plekken in het centrum, zoals de kantine, en spoorde mij aan om zelf te rijden. Maar die stoelen waren nog niet zo licht als nu, dus het was loeizwaar voor me. Met tips van Jozef lukte het steeds beter. Later speelden we in hetzelfde rolstoelrugbyteam en werd hij mijn maatje.’

Meer artikelen over dwarsleasie

Mensen met een dwarsleasie voelen zich thuis in het diepe geworpen

Revalidatie bij een dwarsleasie waar je aan moet denken